W celu zwiększenia odporności na uderzenia Szkło wystawowe do urządzeń domowych można zastosować dwie metody: odpuszczanie termiczne i odpuszczanie chemiczne. Odpuszczanie termiczne jest metodą odpuszczania fizycznego. Jego zasada polega na podgrzaniu szkła do odpowiedniej temperatury, a następnie szybkim jego ochłodzeniu, tak że powierzchnia szkła gwałtownie się kurczy i wytwarza naprężenia ściskające, natomiast środkowa warstwa szkła stygnie powoli i nie ma czasu na obkurczenie się, więc naprężenia rozciągające formuje się, dzięki czemu szkło uzyskuje większą wytrzymałość.
Metoda odpuszczania w ośrodku gazowym nazywana jest również metodą odpuszczania chłodzonego powietrzem, obejmującą odpuszczanie w poziomie poduszką powietrzną, odpuszczanie poziome na walcach, odpuszczanie pionowe i inne metody. Jest to metoda produkcji, w której szkło podgrzewa się do temperatury zbliżonej do temperatury mięknienia szkła, a następnie z obu stron nadmuchuje się powietrze w celu szybkiego schłodzenia, tak aby zwiększyć wytrzymałość mechaniczną i stabilność termiczną szkła. szkło. Szkło hartowane chłodzone powietrzem ma niższy koszt, większą wydajność i wyższą wytrzymałość mechaniczną, odporność na szok termiczny i wyższą odporność na gradient termiczny. Ponadto szkło hartowane chłodzone powietrzem może po stłuczeniu tworzyć małe fragmenty, co może zmniejszyć uszkodzenia ciała ludzkiego. Jednak technologia hartowania chłodzonego powietrzem ma pewne wymagania dotyczące grubości i kształtu szkła. Minimalna grubość szkła hartowanego w sprzęcie gospodarstwa domowego wynosi zazwyczaj około 3 mm. Co więcej, prędkość chłodzenia jest niska, a zużycie energii wysokie. W przypadku cienkiego szkła istnieje również problem deformacji szkła podczas procesu hartowania, dlatego nie można go stosować w dziedzinach o wysokich wymaganiach jakości optycznej.
Metoda odpuszczania w środowisku ciekłym, znana również jako metoda chłodzenia cieczą, polega na podgrzaniu szkła do temperatury bliskiej temperaturze mięknienia, a następnie umieszczeniu go w zbiorniku hartowniczym wypełnionym cieczą do odpuszczania. Medium chłodzącym może być słona woda lub olej mineralny. Metoda chłodzenia cieczą znacznie zmniejsza ilość wody ze względu na jej duże ciepło właściwe i wysokie ciepło parowania, zmniejszając w ten sposób zużycie energii i koszty, a także charakteryzuje się dużą szybkością chłodzenia, wysokim poziomem bezpieczeństwa i niewielkimi odkształceniami. Jednakże w przypadku płyt szklanych o dużych powierzchniach metoda chłodzenia cieczą jest podatna na nierównomierne nagrzewanie i wpływa na jakość i wydajność. Dlatego nadaje się głównie do hartowania różnych cienkich szkieł o małych powierzchniach, takich jak szkło okularowe, szkło ekranowe LCD itp.
Metoda hartowania cząsteczkowego to metoda procesowa, w której szkło jest podgrzewane do temperatury bliskiej temperaturze mięknienia, a następnie hartowane cząstkami stałymi w złożu fluidalnym w celu wzmocnienia szkła. Metoda hartowania cząstek umożliwia hartowanie ultracienkiego szkła o wysokiej wytrzymałości i dobrej jakości. Jest to zaawansowana technologia wytwarzania wysokowydajnego szkła hartowanego. W porównaniu z tradycyjnym procesem hartowania wiatrem, nowy proces hartowania cząstek wykorzystuje duży czynnik chłodzący, który nadaje się do hartowania ultracienkiego szkła i zapewnia znaczną oszczędność energii. Jednakże koszt czynnika chłodzącego w procesie odpuszczania cząstek jest stosunkowo wysoki.
Stosowanie rozpylonej wody jako czynnika chłodzącego i stosowanie urządzeń do odsysania natryskowego może sprawić, że szkło będzie chłodzić bardziej równomiernie podczas procesu hartowania, zużywać mniej energii i mieć lepszą wydajność po hartowaniu. Czynnik chłodzący metody odpuszczania mgłowego jest łatwy do uzyskania, tani i nie zanieczyszcza środowiska. Może również hartować cienkie szkło, którego nie można hartować za pomocą ogólnego hartowania w gazie, cieczy i cząsteczkach. Jednakże równomierność chłodzenia w metodzie odpuszczania mgły jest trudna do kontrolowania, a ponieważ jej system chłodzenia jest trudny do kontrolowania, jest on obecnie rzadziej stosowany.
Hartowanie chemiczne to metoda hartowania, która zmienia składniki powierzchni szkła metodami chemicznymi, zwiększa naprężenia laminowania powierzchni oraz zwiększa wytrzymałość mechaniczną i stabilność termiczną szkła. Zasada hartowania chemicznego polega na zmianie składu powierzchni szkła zgodnie z mechanizmem dyfuzji jonów. W określonej temperaturze szkło zanurza się w stopionej soli o wysokiej temperaturze. Jony metali alkalicznych w szkle i jony metali alkalicznych w stopionej soli ulegają wymianie w wyniku dyfuzji, co powoduje zjawisko „spychania”, które powoduje naprężenia ściskające na powierzchni szkła, poprawiając w ten sposób wytrzymałość szkła.
Wytrzymałość szkła hartowanego chemicznie jest zbliżona do wytrzymałości szkła hartowanego fizycznie, ma dobrą stabilność termiczną, niską temperaturę przetwarzania, a produkt nie jest łatwy do odkształcenia. Co więcej, jej produkty nie są ograniczone grubością i kształtem geometrycznym, a używany sprzęt jest prosty, a produkt jest łatwy do zrealizowania. Jednak w porównaniu ze szkłem hartowanym fizycznie, szkło hartowane chemicznie ma długi cykl produkcyjny, niską wydajność i wysokie koszty produkcji, a fragmenty są podobne do zwykłego szkła, przy niskim bezpieczeństwie. Co więcej, właściwości chemiczne szkła hartowanego chemicznie nie są dobre, a właściwości fizyczne, takie jak wytrzymałość mechaniczna i udarność, łatwo zanikają, a wytrzymałość szybko maleje z biegiem czasu. Szkło hartowane chemicznie jest szeroko stosowane w szkle płaskim, cienkościennym oraz produktach szklanych w kształcie butelek i słoików o różnej grubości. Można go również stosować do szkła ognioodpornego, ale żywotność produktu jest krótka, zwykle krótsza niż 3 lata.
